Interview over vrijheid #3: Nezha

Ik loop Wijkcentrum ‘de Rekere’ binnen en ik hoor vrijwel direct ‘Hoi schat!’. Vrolijk komt Nezha op me af gelopen. We kennen elkaar nog maar net en toch begroet ze me ontzettend hartelijk, het enthousiasme spat er van af. We nemen plaats in het café en we kletsen meteen honderduit. Bij deze warme en open persoonlijkheid voel je je meteen thuis. Nezha Tekila Strok werkt 2 keer in de week bij het Leger des Heils, organiseert o.a. voor vrouwen mooie en leuke dingen in De Rekere en zit daar ook in de sociale commissie. Ze geeft Arabische les aan kinderen en volwassenen en heeft zelf 2 kinderen. In december is ze uitgeroepen tot Held van Alkmaar, een onderscheiding uitgereikt door de Vrijwilligers Centrale Regio Alkmaar namens de gemeente.

Casablanca

“Ik ben in Marokko geboren, in Marrakech. Later verhuisden we naar het mondaine Casablanca. Dat was wel een heel verschil, in Casablanca hebben ze ook hoogbouw, dat kende ik niet in Marrakech.’ Ze spreekt dan ook Arabisch, Frans én Engels. ‘Ik studeerde daar en werkte bijna 20 jaar voor een advocatenkantoor. Dat is wel anders dan in Nederland; er was geen 9 tot 5 mentaliteit.”
Via familie leerde ze een Nederlandse man met Surinaamse roots kennen. In 1993 besloot ze naar Nederland te gaan, voor hem. ‘Hoe was dat om voor de liefde naar een ander land te verhuizen?’ Ze glimlacht. “Ik wist niet eens waar Nederland lag.. Dat moest ik opzoeken. Ik vond het zo’n klein land! Het was een lastige keuze en mijn moeder adviseerde me om er goed over na te denken. Maar uiteindelijk is het de juiste beslissing geweest en heb ik er nooit spijt van gehad.”

Verschil met Nederland

“Het gekke is dat ik pas in Nederland het verschil tussen mannen en vrouwen opmerkte en dat er dingen apart van elkaar werden gedaan. In Marokko kennen we dat niet, vrouwen en mannen waren altijd al gemixt: op het werk, op school en in het sociale leven. In Marokko stond ik nooit stil bij vrijheid, dat was er gewoon.
Mijn buurmeisje was Joods, daar was ik me eigenlijk nooit van bewust. In Marokko heb je in de meeste steden de ‘Mellah’, dat zijn Joodse wijken. Maar verschillende religies leven vreedzaam naast elkaar. Pas in Nederland, mede door de kranten en tv, werd ik me bewust van de verschillen. Gelukkig heb ik nooit discriminatie meegemaakt. Ik ben wie ik ben en ik respecteer anderen.”

Gnaoua festival

Ik zeg dat haar prachtige ketting met kraaltjes me doet denken aan Gnaoua (etnische groep, afstammelingen van slaven uit West-Afrika, red.). Ze lacht en zegt: “Ik ben opgegroeid met Gnaoua muziek, door mijn oma! Ik ben ook naar het festival geweest, dat is elk jaar in Essaouira, aan de Marokkaanse kust. Ik heb er zoveel gedanst! Je raakt helemaal in trance. Het Gnaoua (ook wel Gnawa) festival wordt het Woodstock van Afrika genoemd, een groot spiritueel festival, waar je je vrijheid viert. Ik zet de muziek thuis ook wel eens hard aan, als ik bijvoorbeeld verdrietig ben. Dan dans ik lekker door de kamer.”

Huidige maatschappij

Ik vraag of ze verschillen ziet in het leven van toen en nu. Ze geeft resoluut aan: ‘Het gaat er niet om dat de tijden zijn veranderd, maar dat mensen zijn veranderd. Mensen zijn hard geworden en helpen elkaar vaak niet meer.
Bepaalde vrijheden worden negatief ingezet. Discriminatie via de app of Facebook, pesten.. Is dat vrijheid? Maar mensen doen dat zelf. Toen we geen telefoon hadden, zaten we gezellig te eten en te kletsen, nu zit iedereen op z’n telefoon.
Maar ik blijf positief, verbinden en mensen helpen. Dat is zo belangrijk. Als ik een compliment kan geven, doe ik dat. Dat moet dan natuurlijk wel uit je hart komen.Ik doe wat ik wil, uiteindelijk leg je jezelf grenzen op. Je moet gewoon genieten van het leven, het leven is kort.”