Interview met stoere vrouw Soraya Achgar

Ze vertelt mij over de moeizame integratie van haar vader door een gebrek aan een warm welkom door het negatieve beeld dat heerste over Marokkanen. De eenzaamheid, die zowel de vader van Soraya als haar moeder destijds hebben gevoeld. Dat haar vader haar broer andere privileges gaf dan haar en haar zus, maar ook dat hij zijn dochters daarentegen juist heel erg stimuleerde om een goede opleiding te volgen en zich te ontwikkelen.

Ik luister naar haar en voel heel veel herkenning: het opgroeien in een gezin, dat (deels) niet Nederlands is, waarbij de normen en waarden van het vaderland heel belangrijk zijn en niet altijd stroken met die van Nederlanders. Het loyaliteitsconflict en de frictie die je daarin voelt: aan de ene kant niet je afkomst (en jezelf) willen verloochenen en ook de mooie dingen ervan willen eren, maar aan de andere kant je ook comfortabel voelen in de Nederlandse cultuur en niet anders willen zijn dan je Nederlandse vrienden, vriendinnen, medestudenten, collega’s….. Die aloude spagaat, die veel mensen met een niet-Nederlandse achtergrond hebben die ik ken en die mij heel bekend voorkomt.

Juist die spagaat maakt dat het verbinden zowel voor Soraya als voor mij heel belangrijk is geworden. Het verbinden van de twee culturen, het verbinden met andere mensen, maar ook het mannelijke met het vrouwelijke. Soraya vertelt dat haar opvoeding er mede toe heeft geleid dat ze een sterke bewijsdrang heeft ontwikkeld, die als een rode draad door haar leven en haar carrière loopt. Ze heeft de “typisch” mannelijke kwaliteiten zoals gevoel voor cijfers, ruimte, daad- en resultaatkracht ontwikkeld en in “mannen”-beroepen gewerkt, in bedrijven waar veel mannen werken.

Nu is ze moeder van twee mooie kinderen, heeft ze een fijne partner, en heeft ze zich in de afgelopen jaren flink ontwikkeld op persoonlijk en spiritueel niveau. Ze staat op een punt in haar leven, waarop ze voelt dat ze de behoefte heeft om zich te verbinden met haar zachtheid en vrouwelijkheid. En met andere vrouwen.

Ik krijg kippenvel, ik zie haar, en ik zie mijzelf in haar weerspiegeld. We hebben het over de kracht van verbinding tussen vrouwen, de scheppende kracht hierin, het zachte, het ontvankelijke, maar ook het steunende en daadkrachtige element hiervan. Vanuit enthousiasme struikelen we bijna over onze woorden en lachen er hartelijk om. We praten over vrouwencirkels, echte vrouwencirkels, de diepe betekenis en kracht ervan. Onze rol en onze verantwoordelijkheid hierin, wat we hierin (willen) inbrengen en uitdragen.

Voordat we het weten is de tijd voorbij en moeten we het interview beëindigen. We kijken elkaar nog even aan, voelen de herkenning en de verbinding, zoals op deze manier alleen vrouwen onderling kunnen voelen. Wat voel ik mij dankbaar dat ik deze prachtige vrouw in het licht mocht zetten, want daar hoort ze….

Auteur: Marija Kocetanovic

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]