Interview met schrijfster Patricia Wessels

Patricia praat openhartig over de reden waarom ze is gaan schrijven.

‘Het kind van toen wilde ze de ruimte geven. Ruimte aan de emoties van het meisje dat ze was, zonder belemmert te worden door de innerlijke stem van haar moeder.’

Op een mistige ochtend rijd ik richting Patricia Wessels, schrijfster van het boek: ‘De Wensdagen’. Ik word hartelijk ontvangen en krijg een perfect kopje koffie geserveerd. In het boek ‘De wensdagen’ volg je Patricia gedurende zeven jaren vanuit haar jeugd. Een boek geschreven omdat het eindelijk tijd was voor Patricia zelf.

Het schrijven heeft ervoor gezorgd dat zaken geordend werden, een plek kregen. Tijdens het schrijven van de dialogen in het boek hoorde ze de stemmen vanuit haar jeugd, alsof ze letterlijk tegen haar spraken. Het bood de mogelijkheid om de herinneringen te herbeleven, er was ruimte om toch nog te zeggen wat het kind toentertijd niet deed. Al luisterend naar Patricia’s verhalen aan haar keukentafel, raak ik onder de indruk van haar verhaal, het verhaal van ‘De wensdagen’. Het verhaal van een meisje dat te midden van het leven in de zeventigere jaren, in de Jordaan, zichzelf staande moest houden. Een meisje dat opgroeide bij een moeder die het maar niet kon verwerken dat haar man, de vader van dat meisje, van haar was gescheiden en naar Indonesië vertrokken was. Dat verhaal is onderdeel van het levensverhaal van Patricia. Het heeft haar mede gevormd en gemaakt tot wie ze vandaag de dag is. Zoals ze zegt is het de kunst je eigen verhaal te herkennen zonder het je te laten overweldigen en zonder verwijt. De vrouw die voor mij staat is dan ook een overlever, een vechter die volop in het leven staat.

Zelf omschrijft ze zich als een avontuurlijke vrouw die nieuwsgierig is naar de drijfveren van mensen. Gezond nieuwsgierig, niet belust op roddels maar zoekend naar de reden hoe mensen geworden zijn wie ze zijn. Die nieuwsgierigheid heeft haar geholpen in haar werk als journaliste. En helpt haar vandaag de dag in het schrijven van haar tweede boek. In het boek ‘Acht Levens’ geeft ze ruimte aan het leven van haar vader en aan de levens van haar broers en zussen. Broers en zussen die bijna allen een andere moeder hebben en daardoor ook allen een totaal andere jeugd hebben gehad met eigen unieke herinneringen. Ze heeft haar eerste interview inmiddels afgerond met haar broer uit Spanje. Een nieuwe ervaring: in de rol van journaliste tegenover je eigen broer is toch anders dan wanneer je een vreemde interviewt. De balans zoeken tussen voor je verhaal gaan en de ander zijn grenzen respecteren is een uitdaging met nu een geheel nieuwe dimensie.